Zo wil je het eens rustig aan gaan doen met wandelen en me meer gaan concentreren op andere werkzaamheden. Sinterklaas nadert met rasse schreden en de vrees bestaat dat ik niet op tijd klaar ben met de gedichten. En dan ineens ben je zonder erg een halve dag op pad en loop ik de benen uit mijn lijf. Het is maandag en ik vraag een rijbewijskeuring aan. Het oude is nog wel een paar maanden geldig, maar ambtelijke molens draaien langzaam en hebben meer tijd nodig. Er komt nogal wat kijken om dat roze kaartje te bemachtigen. In ieder geval een hoop geld. Maar goed, het is dinsdag en eerst naar de apotheek voor een medicijnlijst en dan naar de keuringsarts ergens in Nederhoven op een locatie waar ik niet eerder geweest ben. Ik heb mij voorgenomen om alles lopend te doen, dus bijtijds de deur uit, want er kan iets tegen zitten. Dit gaat ten koste van het middagslaapje. Door de vogelbuurt lopend kom ik al een heel eind, maar dan, als de Kerkweg overgestoken is, komt de Moermond in Nederhoven. Een wirwar van straten, straatjes en hofjes. Het valt reuze mee en ik ben ruim op tijd. Gezellig kletsend in het gangetje met een mede-aspirant autorijder brengen we de tijd door. De man van vier en tachtig, is een beetje nerveus. Hij is uit Walburg komen fietsen. Hij vertelt over zijn werkzame leven, waarin hij kraanmachinist was en over alle wereldzeeën heeft gevaren. Komt goed uit, want de zee en de havens zijn gemeengoed, ook voor mij. Zo komen we de wachttijd wel door. We schrikken op als mijn naam wordt afgeroepen. Het is één uur en ik moet gekeurd worden. De arts wijst mij een stoel en stelt enkele vragen over mijn gezondheid. Daarna volgt een ogentest en als de kosten zijn voldaan, mag ik weg. Het heeft nog geen vijf minuten geduurd en ik sta weer buiten. Het is nog vroeg in de middag, net na één uur. Ik weet zo gauw niet of ik van links of rechts gekomen ben, dus weifelend blijf ik staan en dan zie ik een soort van wandelpad en dat lokt mij wel. Dus om kort te gaan, ik loop de verkeerde kant op en kom niet waar ik wezen moet. Nadat ik zo een poos had gelopen, heb ik het toch maar even gevraagd aan een honduitlatende dame. Ook zij weet niet hoe ik moet gaan om thuis te komen. Met wat vage gebaren geeft zij mij de mogelijke richting aan. Veel vertrouwen heb ik er niet in, maar ik doe toch wat zij mij gezegd heeft en dan sta ik ineens aan de Devel op de Lindeweg nabij de Munnikensteeg. Een heel eind de verkeerde kant op. Ik loop langs de oever van de Devel en later langs het Develpark op huis aan om bij terugkomst thuis zeven kilometers aan te kunnen tekenen. Na een korte rustpauze trek ik er nogmaals op uit om naar het ziekenhuis te gaan voor het bloedprikken, dit in opdracht van de uroloog voor de halfjaarlijkse controle van de prostaatkanker. Want dat heb ik ook nog. Het loopt al tegen vieren en ik wil beslist vóór donker terug zijn. Dus bijna hardlopend ben ik net binnen het halfuur bij de prikpost. En nog geen vijf minuten later is het gebeurd. Buiten gekomen is de schemering al ingevallen. Wederom loop ik zo vlug ik kan de weg terug. In de Pietermantunnel word ik nog bijna omver gereden door enkele jongens die het als racebaan gebruiken. Aan de andere kant zijn ze bezig met het afsteken van vuurwerk. Een hels lawaai tot gevolg. Gelukkig kom ik er ongeschonden door. Nu nog een goede kilometer en om tien vóór vijf dsta ik op de stoep. Ruim vijf kilometer, inclusief bloedprikken, binnen het uur. Woensdag, Heines vrije dag, wordt er min of meer van mij verwacht dat ik ga wandelen. Heine wil wel, ik eigenlijk niet zo erg. Toch ga ik om acht uur op stap en ben om half negen bij Heine. Dik ingepakt stapt hij naast mij voort als we door het Prinsessenpark naar de Rotterdamseweg, de vroegere rijksweg van Dordrecht naar Rotterdam, lopen. Heine is goed geluimd en praat in een soort éénrichtingsverkeer met mij. Antwoorden hoeft niet, want zijn gehoorapparaat is hij vergeten in te doen. Natuurlijk vertelt hij graag over de komende uitjes en over de vrije tijd in december. De hele maand december is hij vrij. Hij verheugt zich er op. Ook de zon heeft er zin in. Aanvankelijk hinderlijk door de laagstand, maar welkom vanwege de warmte die het met zich meebrengt. De Laan van Walburg uitlopend komen we in een gebied waar we op andere tochten vaak vandaan komen. In gedachten heb ik het idee om zo ergens aan de Ringdijk uit te komen. Maar het pakt anders uit. We hadden naar rechts moeten gaan in plaats van links. Niet getreurd, we hebben geen haast en we komen er toch wel. Eenmaal op de Onderdijkserijweg is het een fluitje van een cent om in het Noordpark te komen met de vele daar geplaatste kunstwerken. Bij het werk van een der kunstenaars staan we even stil. Doordringend heet het kunstwerk. Een brok steen dat een andere steen doorboort. Eigenlijk geen kunst aan, maar kom er maar eens op. Bij de vier verfrommelde stukken ijzer vraagt Heine zich hardop af wat het voor moet stellen. Ik weet het ook niet en een bordje zie ik zo gauw ook niet staan. Dus ik bedenk dat het mogelijk 'ongeregeld' heet. Of Heine het gelooft, weet ik nog niet zo net, want hij lacht erom. De waterkant volgend, komen we ook langs de nieuw te bouwen flat. Ze zijn nu met de negende verdieping bezig, dus er zijn er nog veel te volgen. We stappen flink door en bij het station gekomen, gaan we ieder onze eigen weg op huis aan. Heine mag 8 klometers bijschrijven en ik twee meer. De tocht is vol lof En de route niet verkeerd Ook het weer was tof Wij hebben wat geleerd Deze week in totaal 31 km gewandeld. Quirinus |