Na lang wikken en wegen toch maar gekozen voor Breda. De regenkans is weliswaar iets groter dan elders, maar dat nemen we maar op de koop toe. Vooral ook omdat het weermeisje gezegd heeft dat de hoeveelheden niet groot zullen zijn. En omdat het mij goed uitkomt, geloof ik haar op haar woord. Volgens afspraak haal ik Heine om acht uur thuis op en binnen het half uur staan we geparkeerd in Breda. We lopen naar het 'Mariëndal' in de Duivelsbruglaan en het voelt als een soort thuiskomen, want van alle kanten word ik begroet door de vele wandelvrienden. Natuurlijk komt ook de tocht van afgelopen woensdag ter sprake. Wat hebben we genoten van de SOP-tocht, 'Mooi Zwijndrecht', die ik daar had georganiseerd. 'Wat een verwennerij, het leek wel een bruiloft', zoals één der deelneemsters opmerkte. Bij het inschrijven wordt ook nog gevraagd naar Remy, een kleinzoon, die in jonger jaren met mij meeging op avontuur en hier naam heeft gemaakt als wilde koeientemmer. Vandaag is het Heine die mij vergezelt. Ik schrijf ons in op de 15 km, de afstand die ik nog net kan belopen zonder al te grote problemen met spieren en botten en wacht geduldig tot de routebeschrijvingen worden uitgedeeld en we weg mogen. We volgen de vele wandelaars naar buiten en lopen met hen in de richting van het open terrein. De 'snellopers', waar ik vroeger ook toebehoorde, zijn dan al uit het zicht verdwenen en verdringen elkaar op de smalle wandelpaden. Wij doen het nu rustig aan en kijken om ons heen naar de bezienswaardigheden. De meiden hebben in verband met het kouder wordende weer de korte broek verruild voor stretchbroeken, die strak om de billen getrokken hun vormen goed uit laten komen en niets aan de fantasieën overlaten. Onder onze voeten kraken de eikels die in ruime mate van de bomen zijn gevallen ten teken dat de herfst in volle gang is. Sommige van deze eikels zijn niet te kraken en dan ben je geneigd om onderuit te gaan. Wat volgt is de gebruikelijke route langs en door het bos en is het goed oppassen om niet verkeerd te gaan, want de rode kaartjes zijn niet altijd duidelijk te zien op een donkere achtergrond. Maar Heine heeft zijn lesje intussen wel geleerd en wijst mij met uitgestrekte arm naar de koerswijzigingen. Er zijn verschillende wandelaars die minder alert zijn en teruggeroepen moeten worden. Wij lopen geheel volgens het papiertje en volgen de ene bocht na de andere. Op een gegeven moment hoor ik de hippetipstap en dat kan er maar eentje zijn die zo pittig loopt. En inderdaad het is Lucy uit Aalsmeer die ik in mijn armen sluit. Een wandelvriendin uit het verleden waarmee ik veel heb beleefd. Jammer, dat zij haast heeft en om drie uur terug wil zijn van de 40 km, dus na wat vlugge zinnetjes is zij weer weg en om de volgende bocht verdwenen. Ik verlang naar een rustpauze en een bekertje thee, maar het duurt en het duurt eer het zo ver is. De GPS wijst 6,4 km, wat volgens de route als 5 km wordt aangeduid. Hier voel ik reeds de eerste druppels, maar ik troost Heine met te zeggen dat in het bos de bomen de druppels zullen opvangen en wij droog zullen gaan. Hij gelooft mij ook nog. Doch Ulvenhout is een open gebied en hier valt de regen vrij op ons neer. Ik ben te eigenwijs om een jasje erbij aan te trekken en voel het water over mijn rug lopen en via de broekspijpen mijn schoenen inlopen. Tegenover café Marie, de controlepost, vind ik een beschut plekje om even droog te zitten en zie op de GPS dat we al ruim twee kilometer meer hebben gelopen dan volgens de beschrijving zou moeten. Als ik dat maar volhoud. Toch ga ik opgewekt weer verder en laat Heine niet merken dat ik moe ben. We troosten ons met de gedachte aan thuis, een warm bad en een verlaat middagdutje. Maar zo ver is het nog niet. Voorlopig moeten we nog een heel stuk door de steeds nattere boel met linksaf, rechtsaf of rechtdoor. Ik loop intussen met mijn neus haast op de grond. Andere wandelaars lopen ons voorbij en nemen nauwelijks de moeite om te groeten of even een babbel te beginnen. Af en toe zoek ik een bankje op en rek mijn rug. Enkele Belgische fietsers proberen mij op te monteren door te zeggen dat zij nog terug naar België moeten. Ik zie dat het e-bikes zijn en op mijn opmerking daarover, reageren zij met een cynisch lachje. De tijd draait door en Heine wordt ongeduldig en probeert mij op te jagen met het gevolg dat ik hem vooruit stuur en ik alleen voortsukkel. Maar na nog een stuk of wat bankjes komt daar toch het verlossende einde en stappen we de drempel over om ons af te melden. Het avontuur kan bijgeschreven worden in de boeken en in huiselijke kring kan ik erover vertellen. Quirinus. |