Ik mag dan wel ideeën hebben over mijn nieuwe route voor de SOP, niets is nog zeker tot hij op GPS is ingeleverd bij Aad de Bie. Dus mag ik hier in de buurt niets verwaarlozen. Heine is het, zoals altijd, met mij eens en zorgt dat hij op de afgesproken tijd bij ons is. Om tien vóór negen gaan we op pad met in mijn achterhoofd de gedachte op rond het middaguur terug te zijn voor de lunch. Verleden jaar op deze datum ging ik voor het eerst in korte broek naar buiten. Dat is toen vies tegengevallen vanwege een koude wind, dus vandaag op aandringen van mijn vrouw in lange broek. Ik ben tenslotte een jaartje ouder, nietwaar? Het weer ziet er ook niet naar uit om in het kort te gaan. Niet dat er veel wind staat, maar hij is wel uit de koude hoek. En van de zon hebben we ook niet veel te verwachten. Een dik wolkendek hangt boven onze hoofden en het gaat eerder regenen dan dat de zon door zal breken. Niettemin gaan we welgemoed op stap en zeggen een vrolijk 'goedemorgen' tegen een ieder die we tegen komen. De gebruikelijke route om in het buitengebied te komen volgt. En in het Arboretum hetzelfde gesprek met Heine over het vrijwilligerswerk. Het is niet anders, maar het verveelt mij niet. Ook vandaag zijn ze druk in de weer om de perken van onkruid te ontdoen. En al doen ze het dan voor niks, dat moet dan maar. Toch moeten zij om hun eigen veiligheid denken en te zorgen dat ze goed geschoeid zijn en voorzien van gehoorbescherming, vindt Heine. We hebben ervoor gekozen om vandaag via onderlangs de Lindtsedijk naar Heerjansdam te lopen. Eén van mijn favoriete loopies in vroeger dagen. Tegenwoordig heb ik er een dagklus aan. Het is een stukje van amper twee kilometer, maar om er te komen, ben je een uur onderweg. Niet dat we het met tegenzin doen. Niets is minder waar. De natuur is elke dag anders. En elke keer ontdekken we iets nieuws. Vooral Heine met zijn korte geheugen is iedere keer enthousiast. Aan de Develoever is het zwanennest afgeschermd met een soort hekwerk om al te opdringerige fotografen tegen te houden. Nu kan 'moeder zwaan' rustig haar eieren uitbroeden. Voor dit soort karweitjes is zelfs een speciale 'zwanenwacht' in het leven geroepen. Natuurlijk gaat ons gesprek ook over de afgelaste avondvierdaagse wegens een tekort aan vrijwilligers. Heine is er nogal verbolgen over. Hebben ze net nieuwe shirtjes aangeschaft met het logo van hun tehuis erop gedrukt. En hij vraagt zich af of er niet wat anders speelt? Zijn hoop is nu gevestigd op het volgende jaar. 'Als het dan wel doorgaat', laat hij er nog op volgen. En eer we er erg in hebben, zijn we de boerderij van Groeneveld genaderd en dalen we af naar de Onderdijk. Vroeger konden we al vanaf de Geerweg naar beneden, maar de Lindtsedijk moest voor de HSL doorsneden worden en moeten wij eerst een stuk bovenop de dijk lopen. Nu ben ik er wel aan gewend, maar in het begin ben ik wel eens zonder erg het doodlopende stuk ingelopen. Ondanks dat de zon verstek laat gaan, ziet het er hier fleurig uit. Ver de polder in zien we de keurig geëgde akkers. Ik weet zo gauw niet te verzinnen wat er gezaaid is, als Heine het mij vraagt. Hij verwacht van zijn vader dat hij alles weet. Bij bijna elk huis zijn enkele dieren te bewonderen. Van konijnen tot geiten en verder al het kleinvee dat je je maar kunt bedenken. En is het niet in het echt, dan wel in een kunststuk verwerkt. Heine vindt het prachtig en zou graag bij elk beestje willen poseren. Maar ik ben de camera vergeten, dus heb alleen de telefoon om het beeld vast te leggen. En dit is nieuw voor mij. Heine schikt zich in zijn lot en zoekt een volgend object op. Al zien we slechts de achterkanten van de huizen, ze geven een goed beeld van de bewoners. Bij de één is het allemaal netjes geordend en bij de ander ligt het min of meer neergesmeten. Maar oordeel niet eer ge zelf beoordeelt wordt. Weer boven gekomen in het oeroude Heerjansdam, geef ik Heine de keuze hoe het verder moet. Er zijn vele wegen die hier vandaan naar Zwijndrecht leiden. Ik noem ze allemaal stuk voor stuk op. Maar eerst gaan we nog op zoek naar een rustgelegenheid. We vragen verschillende mensen, waarvan we denken dat zij het kunnen weten, maar elkeen schudt ontkennend het hoofd. Geen van hen die ons uitnodigt om binnen te komen. Intussen is Heine zo ver dat hij het liefst via de Lindenweg terugkeert. De mooie huizen en het spoorwegtunneltje trekt hem aan. En de manege op de Munnikensteeg geeft de doorslag. Daar kunnen we in alle rust wat drinken. De ochtend is al een heel eind gevorderd en het thuisfront wordt op de hoogte gesteld van onze vorderingen en bedoelingen. Het weer is nog steeds grauw en lijkt niet op voorjaar, hoewel Heine denkt de zon te zien. Wij lopen langs de Lindenweg en gaan halverwege naar links om de Munnikendevel in te gaan. Het zijn vooral de waterhoentjes die hier actief zijn. In de oever en op de kant zijn de nesten. Er is hier een overvloed aan paden en weer laat ik Heine kiezen welke te nemen. Maar Heine ziet er geen gat in en laat het aan mij over. Het is kwart vóór elf als we neerzijgen voor een welverdiende rust. Heine met zijn colaatje en ik met een bekertje thee. Na een half uur moeten we toch echt weer verder en staan we op. Heine heeft voor de route via Bakestein gekozen, maar als ik zeg dat het via de Molenvliet ook mooi is, gaat hij overstag en volgt mij. Een half uur later zijn we thuis met 12 kilometers in de benen. Quirinus. bewerken. |