Wie denkt er met deze weersomstandigheden aan wandelen? Nou ik, want de soep wordt nooit zo heet gegeten als dat ze wordt opgediend. In Kinderdijk werken ze daaraan mee, door de starttijden naar voren te halen, zodat we om zeven uur al buiten staan. Volgens mijn berekening moet het kunnen om vóór de hitte weer binnen te zijn. Gerrit, die we hier na lange tijd ontmoet hebben, loopt een stukje met ons mee. We halen herinneringen op aan vroeger tijden, informeren naar de gezondheid van wederzijdse familie en prijzen ons gelukkig met deze ontmoeting. Marry is er meteen al als een haas vandoor gegaan. Zij vond het zo jammer dat de 50 km-route wegens de te verwachten hitte was afgelast, dat zij van huis naar de startplaats is komen lopen. Een afstand van 7 km, die zij ook nog terug moest lopen. Zodoende komt zij toch aan de door haar gewenste afstand. Een bikkel, die Marry. Nadat we zo'n beetje uitgevraagd waren en inmiddels een eind op de route gevorderd waren, versnelde Gerrit zijn pas en ging Marry achterna. In een mum van tijd was hij uit het oog verdwenen, want ook Gerrit weet op wandelgebied van wanten. Nu we met z'n drieën zijn overgebleven, krijgen we meer tijd om elkaar te wijzen op de markante punten van de route. Het is voor geen van ons de eerste keer dat we hier lopen, maar toch elke keer laten we ons verrassen door de grootsheid van deze bouwwerken van onze voorouders. Lopend over het smalle graspad langs onder andere de volkstuintjes worden we menigmaal ingehaald door de latere starters, want wij doen het, rekening houdend met onze gevorderde leeftijd, iets rustiger aan. De 'goedemorgens' en andere ontmoetingskreten zijn niet van de lucht. Mede hierdoor hebben we goed zicht op hetgeen de vrouwen te bieden hebben aan overtollig billenvet. Weliswaar goed verpakt in strak zittende broeken of hoe je deze dingen ook noemen mag, laten ze goed uitkomen waar de dames goed in zijn. De routebeschrijving zegt al genoeg over de lengte van de verschillende paden. Alles is samengevat op één kant van een A-4tje. Alles staat er min of meer uitgebreid op beschreven en bovendien is het nog bepijld ook. Heine loopt meestal een tiental meters voor ons uit en geeft aan wanneer we van koers moeten veranderen. Zelfs bospaden zijn er in het parkoers opgenomen. Omdat ik de laatste tijd gewend ben om maximaal 10 km te lopen, moet ik bij splitsingen oppassen dat ik de juiste richting opga, want wij hebben vandaag voor de 15 km gekozen. Na ruim 8 km komen we bij de rust in het ijsclubgebouw. De tent buiten ziet er aanlokkelijker uit, dus strekken we buiten in de schaduw de benen. We hebben ruim binnen de twee uren deze afstand afgelegd. Een bekertje thee wil er wel in en intussen berekenen we dat we vóór de hitte thuis kunnen zijn. We moeten immers nog maar 5 km. We nemen het ervan en niet eerder dan na 20 minuten stappen we op. Goed uitgerust beginnen we aan de laatste etappe. Over een smal pad door het bos lopen we min of meer het klokje rond, want na een poos zijn we terug op een tiental meters van de ijsbaan. Het begint wel warmer te worden, ook omdat de wind wegvalt. We sjokken over een zogenaamd graspad langs het water. Door de aanhoudende droogte van de laatste tijd is de grond knoerthard geworden. Het is alsof we over beton wandelen. Elke stap dreunt door tot in de hersenpan. Daarbij is de grond nog erg ongelijk ook en is het oppassen om niet te vallen. Ik verval in een oude gewoonte van mij en buig met mijn neus steeds meer naar beneden. Gelukkig is er een bankje nabij de molen, waarop ik even kan gaan zitten. Ik neem de gelegenheid te baat om naar huis te bellen. En Heine krijgt meer kans om tegen de molen te bewonderen. Ook ontmoet Heine hier nog een oud collega uit zijn lange Drechtwerkgeschiedenis, inmiddels ruim 40 jaar. Zichtbaar verheugd laat hij ons dit nog een paar keer weten. Even niet oplettend, missen we bij de brug een pijl en gaan rechtdoor naar de dijk in plaats van de witte brug over te gaan. In afstand zal het niet veel uitmaken, maar we lopen nu een heel stuk in de stank van uitlaatgassen in plaats van de schonere lucht van de polder. En wij zijn niet alleen die deze fout maken, hetgeen ons sterkt in de overtuiging dat er iets aan de bepijling ontbreekt. Desalniettemin we komen aan het eind van onze tocht, het partycentrum De Klok. De klok wijst dan precies half elf. Zonder al teveel te lijden hebben gehad van de warmte hebben we het volbracht en kunnen we terugkijken op deze prestatie. Nu is het wachten op een volgende uitdaging. Quirinus. |