Was ik gister alleen op pad naar Barendrecht en is toen het idee voor een nieuwe SOP-tocht ontstaan. Vandaag wil ik het rondje compleet maken. Op de terugweg komt het natuurgebied, Munnikendevel aan de orde en dat sluit vanwege het broedseizoen op 15 maart en gaat niet eerder open voor het publiek dan op 1 juli. Dus dan moet het nu maar gebeuren en meteen op GPS vastleggen is de bedoeling. Een makkie, want deze route kan ik intussen wel dromen. Het weer is iets minder dan dat van gister, maar het is nog steeds prima wandelweer. Het busje vertrekt hier aan de overkant om 08.55 en dat is voor vandaag vroeg genoeg om op tijd terug te zijn voor de middagboterham. Natuurlijk ben ik ruim op tijd en op het laatste moment, het busje komt er al aan, voegt zich iemand bij mij en vraagt of deze bus naar het station gaat. Hij spreekt een haast onverstaanbare taal met een paar Nederlandse woorden aangevuld. Maar een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. Dus ik leg hem uit dat het station hier niet ver vandaan is, maar in de andere richting dan deze bus gaat. De chauffeur, die meeluistert en tuk is op klanten, komt op het lumineuze idee om mij erop te wijzen dat hij ook naar het station gaat, maar dan wel dat van Barendrecht. Als deze wending van het gesprek bij de persoon doordringt, knikt hij instemmend en stapt meteen in. Binnen enkele seconden valt hij in slaap en slaapt de slaap der onschuldigen. Tien minuten later stap ik uit op de plek waar ik gisteren ben ingestapt. Mijn plan is om eens te kijken hoe het Buitenland, een straat onder de dijk, eruit ziet als wandelroute. Maar ik kom deze keer bedrogen uit. De straat loopt echt dood, zoals het bord aan het begin ook al aangaf. Onverrichterzake moet ik op mijn schreden terugkeren. Al met al ruim een kilometer is aan verkennen verloren gegaan. Maar dit zal wandelaars niet vreemd zijn. Het is gemakkelijk al je als wandelaar in een gespreid bedje terecht komt en de route op een briefje krijgt, maar om een tocht uit te zetten, komt er meer kijken. Een goede uitzetter is altijd op zoek naar leukere stukjes of omweggetjes om op de juiste afstand te komen. Terug op het startpunt, een half uur later, loop ik de bekende route naar de Lindenweg en verder naar de Munnikendevel. Ondanks het wat latere tijdstip is het stil en is er weinig beweging op de boerenbedrijven. Het is nog te vroeg in het jaar om je druk te maken, dat kan later nog. Maar als de nood aan de man komt, weten de boeren hun mannetje te staan. Af en toe komt er een auto met een iets te hoge snelheid over een van overheidswege aangebrachte drempel, hetwelk gepaard ging met een geluid alsof de uitlaat er onderuit valt. In gedachten hoor ik de chauffeur schelden op die ondingen. Terwijl ik de spoorweg onderdoor ga, raast er juist een trein van de HSL over mij heen om even verderop onder de grond te verdwijnen om onder de Oude Maas door te gaan op weg naar Antwerpen. In de bermen zitten de eenden, de woerden dominant loerend op gevaar voor zijn 'vrouwtje'. Boven mijn hoofd cirkelen enkele roofvogels waarvan ik de naam niet ken. Zij loeren op prooi, ratjes of muizen of ander klein spul. Het is niet ver en eerder dan verwacht sta ik in de Munnikendevel. Ook hier heerst rust, tenminste in geluid, niet in beweging, want vogels zijn er genoeg. De ganzen zijn nog niet vertrokken naar noordelijker gelegen streken. Veel zwanen op het water van de Devel en in het riet langs de oevers ritselt het van ander gebroed. Het is een natuurgebied, maar de gemeente heeft gemeend er goed aan toe doen om overal paden aan te leggen om wandelaars te lokken. Van mij had het niet gehoeven. De slingerende door voetstappen uitgesleten paadjes voldeden toch goed. Ik heb het nooit als een gemis gevoeld. Op mijn gemak loop ik erdoor om bij de manege weer in de bewoonde wereld te komen. Het is inmiddels half elf en een bekertje hete thee wil er wel in. En terwijl ik op mijn vaste plekkie tot rust zit te komen, wordt de ruimte overspoeld door jonge paardenliefhebbers, die hier praktisch onderwijs krijgen in 'paarden verzorgen en optuigen'. Niet zonder gejoel en met veel interrupties ging dit lesgeven gepaard. De juf hield hen slecht in toom, maar voor zij op hol sloegen, stond ik op, bedankte de juf en verliet de drukte om mijn route te vervolgen. De Munnikensteeg volgend tot over het viaduct dat zich over een vijftiental sporen uitstrekt. Altijd weer indrukwekkend om het formeren van treinen te aanschouwen. Van grote hoogte kijk je erop neer. Verderop ga ik linksaf om via de secundaire weg weer terug te keren naar de spoorweg, maar in plaats deze te kruisen, ga ik langs de spoorlijn over de Buitendreef door Bakestein. Met mij op loopt een man met hond. Hoewel ik enigszins moet inhouden, is het leuk om met iemand in gesprek te raken over aanvankelijk gewone dingen, maar waar veel uit te lezen valt. Via de Oude Stationsweg en de Heeroudelandslaan lopen we gezamenlijk naar de Jeroen Boschlaan waar we afscheid van elkaar nemen. Hij vervolgt zijn weg verder over de Jeroen Boschlaan en ik ga via de Schoutweg met een omweggetje naar de Grote Beerstraat om daar tot de ontdekking te komen dat mijn GPS mij in de steek heeft gelaten. Vergeten om de batterijen op te laden zal de reden zijn. Er zit dus niet anders op dan deze route nog een keer te gaan lopen. Quirinus. |