Vandaag een zogenaamde thuiswedstrijd. Lekker dichtbij en vroeg weer thuis. Want dat is wel een voordeel van het niet kunnen, je bent er eerder klaar mee. Ook met het weer is het te overzien. In de ruime zaal van het 'Polderwiel' zitten mijn vrienden, net als in vroeger dagen, al te wachten. Ik schuif even bij hen aan en zie dan ook nog mijn wandelvriendin, Lucy, uit Aalsmeer binnenkomen. Heerlijk om dat allemaal mee te mogen maken.Met een babbel hier en een paar woorden daar vliegt de tijd voorbij, maar als ik zie dat Arie en Hennie naar buiten gaan, maak ook ik aanstalten om aan mijn tocht te beginnen. Precies weet ik het niet meer, maar het zal ergens tussen half negen en kwart voor negen zijn geweest dat ik buiten kom. Arie loopt naast mij, maar kan mijn geschuifel niet lang aanzien en gaat gauw naar Hennie die ver voor hem loopt. Ik heb de routebeschrijving bij mij en ik zie dat de pijlen op de bordjes ook aangebracht zijn, dus ik zal niet verdwalen. Ondanks het al wat late uur hangt er nog een nachtelijke schemering over de omgeving. Ook donkere wolken hangen boven Dordrecht. Aanvankelijk lopen we de bekende route naar de Noordendijk. Op steeds groter afstand voor mij zie ik Arie met zijn bekende loop als van een boer die zijn landerijen inspecteert en Hennie draaft er links en rechts om heen om foto's te schieten. Slechts af en toe komt er een zonnestraaltje tussen de wolken doorglippen. Ik doe het rustig aan. Mijn doel is om de tocht probleemloos uit te lopen en ik heb het gevoel dat het mij vandaag gaat lukken. Af en toe word ik ingehaald door andere lopers, de meeste van hen op een langere afstand, maar allemaal nemen ze even de tijd om even een babbeltje met mij te maken. Op deze manier is het helemaal niet erg om niet meer dan tien kilometer te kunnen en ik voel mij dan ook echt thuis. De route wordt opgefleurd door enkele hele mooie stukjes. Natuurlijk de talrijke bosschages in herfstkleur doen het bijzonder goed. En daarnaast ook de parkjes met vennetjes, wandelpaden en klaphekjes. En....,toeval of niet, het prachtige kasteelachtige buitenverblijf in de laagstaande gloed van een winterzonnetje lijkend op puur goud. Een lust voor het oog. Maar de Schotse Hooglanders waar veelvuldig voor gewaarschuwd wordt, worden daarentegen niet gezien. Zij houden zich ergens tussen het afgevallen blad schuil voor de nieuwsgierige bezoeker. Rustig voort wandelend kom ik rond de klok van tien uur bij Delta Sport op de Gravensingel waar een rust is gepland. Een paar kleine jochies kijken mij aan als zij door dezelfde deur naar buiten willen als ik wil binnengaan. Enigszins schuchter verzekeren zij mij dat zij van hun moeder naar buiten mogen. Met een bekertje thee nestel ik mij in een rustige hoek, na eerst de mogelijke moeder van de jochies op de hoogte gesteld te hebben van hun 'buiten spelen'. Rustig aan mijn thee slurpend komt Frieda zich bij mij voegen en in enkele minuten weet ik alles over haar wedervaren van de jaren dat we elkaar niet gezien hebben. Als mijn bekertje tot de laatste druppel geleegd is en ik voldoende gerust heb, ga ik verder op mijn route. Nu is het Frieda die ik heel lang op enige afstand voor mij uit zie gaan. De lucht wordt wel steeds donkerder en regen is niet denkbeeldig maar hangt in de lucht. En op de Dubbelsteynlaan West sta ik ineens weer oog in oog met Frieda die op zoek was geweest naar een paar pantoffels in een bekende Dordtse schoenenzaak. We vervolgen onze route in de richting van de finish die binnen handbereik ligt. Maar eerst nog over de lange Nijhofflaan en nog wat straatjes. Het verkeer is inmiddels wel toegenomen en het wachten bij de verkeerslichten duurt steeds langer. Tenminste zo voelt het aan. Wat ik ook aanvoel is een pijn die vanuit onder in mijn rug opkomt en mijn lopen beheerst. Vervelend, maar ondanks dat denk ik niet aan opgeven. Even de tanden op elkaar en de pijn verbijten. Het lukt mij om tamelijk rechtop en glimlachend Sinterklaas in 'de Polderwiel' tegemoet te treden. Deze hereniging met de Goedheiligman doet mij vergeten om af te stempelen. Voor dit soort zaken mis ik Heine, die had er vast om gedacht. Mijn wandeltocht zit erop en met een beetje geluk ben ik om half twaalf weer thuis. Quirinus. lik hier om te bewerken. |