Het wordt steeds moeilijker om te kiezen, want het aanbod van tochten is groot. Uiteindelijk wordt het Sassenheim, omdat ik er nog niet eerder gestart ben. Tenminste volgens mijn geheugen niet. Theo is het er ook mee eens en Heine vindt alles goed als hij maar mee mag. Dus gaan we zaterdagmorgen, het is nog stil op straat, richting het noorden. Het weer is kennelijk ook nog niet wakker, want op een paar lichtspoortjes na is het bedekt. Maar de verwachting is goed, althans dat hebben we begrepen. Is het niet vandaag, dan toch morgen. Kwart vóór acht staan we geparkeerd en om acht uur lopen we met de routebeschrijving in de hand het hek uit. Vol verwachting over wat we te zien zullen krijgen en of mijn verwachting om 25 km te overbruggen niet te hoog gegrepen is, zetten we de eerste stappen in de richting van Voorhout. Zoveel weet ik wel van deze omgeving. En dat is niet alleen omdat onze dochter, Annarina, hier haar domicilie heeft, maar ook mijn aardrijkskundige kennis is nog steeds op peil. Het voelt toch wat fris aan, behalve Heine natuurlijk, want hij heeft zijn winterjas erbij aangetrokken. Voor het moment heeft hij gelijk, maar hoe zal het hem later vergaan? Via een onverhard pad, wat verstaan wordt voor een pad vol puin en erg ongelijk en later een karrenspoor komen we na net vier kilometer bij de eerste rustgelegenheid, de tennisvereniging. We twijfelen over het wel of niet naar binnengaan. Theo hakt de knoop door en stapt resoluut voor ons uit. Je weet maar nooit hoelang het duurt tot de volgende rustgelegenheid. Dus genieten we van een gewelddadig aanvoelende warmte en een heerlijk bakkie thee. Het leven is nog zo slecht niet en heeft het ook nog eens goed met ons voor. Het is inderdaad een flinke tippel eer we bij de volgende rust zijn, maar het is de moeite waard. Een bloemenzee in diverse kleuren. Tulpen en narcissen hebben hun langste tijd wel gehad, doch de hyacinten bloeien volop. Menigeen is druk in de weer om plaatjes voor thuis te schieten. En bij elke bocht die we omslaan weer opnieuw. Hier zijn we voor gekomen. We zijn zo in de ban dat we de restanten van het Teylinger slot ongezien voorbij gaan. De straatnamen ben ik inmiddels vergeten en de routebeschrijving rept er nauwelijks over. Ook tussenafstanden ontbreken erop. Maar we genieten volop, mede omdat de zon ook steeds vaker door het wolkendek priemt en ons de schrale wind doet vergeten. En uiteindelijk zijn we bij de Julianakerk op ongeveer halverwege de route. Hier genieten we van onze rust alvorens we aan de andere helft gaan beginnen. Na de rust wijken we even van de route af en nemen in plaats van de Floris Schoutenstraat de Bijdorpstraat en begroeten aldaar in het voorbijgaan Annarina, die druk bezig is met de voorbereidingen voor haar verjaardag op zondag. In de Narcissenlaan voegen wij ons weer bij de andere wandelaars en gaan in de richting van Warmond over enkele lange fietspaden met het langsrazende verkeer van de A44. Maar als we dat eenmaal gehad hebben, komen we in de rustgevende omgeving van deze idyllische plaats met als hoogtepunt het 'Huys te Warmond'. Heine raakt helemaal in extase bij de aanblik van dit prachtige gebouw. Hij is er niet van weg te slaan, maar we moeten verder, want er wachten ons nog vele kilometers. We doorkruisen het bijbehorende bos en als we dit verlaten, staan we oog in oog met het dorp met de zaterdagse drukte. Zo goed en zo kwaad als het gaat wurmen we ons er doorheen om in front van het VVV-kantoor even tot rust te komen, alvorens de ophaalbrug naar het eiland 'Koudenhoorn' over te gaan. En het gaat nog steeds goed met mij. Ook als we het 'rondje' over het eiland voltooid hebben en er volgens de GPS nog een vijftal kilometers te gaan zijn. Ik voel mij zo goed dat ik in de veelvoorkomende wandelaarsfout verval en te snel wil gaan. Mede doordat het Spoorpad geen ideaal wandelpad blijkt te zijn, een gesprek met mijn maatjes is nauwelijks mogelijk door het overheersende lawaai van de nabij gelegen snelweg en de opdringerige fietsers die alle ruimte opeisen. We lopen zoveel als mogelijk achter elkaar om hen zo min mogelijk te hinderen. Op het laatst maken we nog een ommetje, in de verte zien we de vlag van de finish reeds wapperen, eer we via de Hoofdstraat en de Rijksstraatweg terug zijn op het punt waar we vanochtend om acht uur het terrein van 'de Leeuw Flowerbulbs' hebben verlaten. Moe maar voldaan stappen we om tien vóór twee het terrein weer op. Voldaan, niet alleen over hetgeen we gezien hebben, maar meest omdat ik na lange tijd weer 25 km heb weten te overbruggen. Trouwens de GPS geeft ruim 26 km aan. We danken de organisatie en gaan met een goed gevoel naar huis. Quirinus. |