Veel hoef je niet te verwachten Het is ook niet zoveel geweest Houdt dit in je gedachten Als je mijn verslagje leest Samen met Heine ga ik zaterdagmorgen naar Maasdam om daar deel te nemen aan de Bruinebonensoeptocht van de Stichting Wandelsport Dordrecht e.o. We zijn van plan om voor de 'ouwelullenafstand' van 15 km te kiezen. Alvorens het zo ver is dat we weg mogen, begroet ik menige wandelvriend en – vriendin, die massaal naar de Hoekse Waard zijn afgereisd. Het is in de kantine van F.C.Binnenmaas dan ook een drukte van belang. Als dan eindelijk om negen uur het vertreksein wordt gegeven is het dringen om buiten te komen. Stuk voor stuk wil een ieder de eerste zijn. Ook Heine haast zich de trap af, maar wacht beneden toch netjes tot zijn vader zonder gedrang langs de leuning naar onderen komt schuifelen. Het is hem een keer in het verleden overkomen dat hij op de ijzeren treden met zijn hiel bleef haken en buitelend beneden aankwam. Het zal een vijftal minuten later zijn geweest dat wij achter de meute aangaan de koude herfstochtend tegemoet. Want fris is het zeker. Op de ventweg richting Rotterdam, anders is deze straat niet te beschrijven, komen de boeren hoog op tractoren gezeten met daverend lawaai langs denderen op weg naar het land om de laatste pluk aardappelen uit de grond te halen. Heine als 'groenwerker' bij Drechtwerk heeft weer allerlei vragen over wat er zoal op de akkers groeit, maar bij het hoog opgeschoten, op rode kool gelijkende gewas, moet ik het antwoord schuldig blijven. We wijken van de route af en betasten de planten van alle kanten, maar veel duidelijkheid krijgen we niet. In ieder geval breekt het de sleur van langs de drukke weg lopen, alvorens we af kunnen slaan in de richting van Puttershoek. Allengs we verder komen, wordt Heine stiller en eer we een paar kilometer op weg zijn, is hij muisstil en hoor ik alleen nog het ritselen van zijn jas door de diep in de zakken gestoken handen. En niet te vergeten het ophalen van zijn neus. Trouw als hij is aan de opdracht van zijn moeder om bij Pa te blijven, trapt hij mij bijna op de hielen. En elke keer als ik een foto wil maken, staat hij zo abrupt stil dat ik tegen hem opbots. Ergens in de Hazelaarstraat vergeten we linksaf te slaan en zijn we alleen met een enkele hondenuitlaters, die bereid zijn om een babbel te maken, maar veel nieuws kunnen ze mij over Puttershoek niet vertellen. Ontelbare malen heb ik hier al rondgezworven op zoek naar nieuwe routes voor een eventuele wandeltocht. Na ruim vijf kilometer komen we op de Weverseinde, de straat langs de Oude Maas, waar we ons tegoed doen aan een bakje bruine bonensoep, waarna we verder gaan met zicht op het beweeglijke water met aan de overkant Zwijndrecht. Je hoort mij niet klagen, maar ik krijg steeds meer last van een hinderlijke pijn in de heupen. Ik switch van links naar rechts van de weg, maar dat lost niets op. Het haventje van de geboorteplaats van onze schaatsheld, Keessie Verkerk, brengt wat afleiding, doch daar waar de route naar links afbuigt, wordt de verleiding te groot en loop ik, na Heine overtuigt te hebben, rechtdoor om via de kortst mogelijke weg naar de finish te lopen. Het is nog maar amper half twaalf als ik mij kom afmelden en plaats neem in afwachting van de terugkomst van Heine. Van verveling is geen sprake, want de een na de ander komt binnendruppelen en met velen van hen maak ik een praatje. Zo zie ik ook de eersten, waaronder Ilona, van de 25 km binnenkomen. Het is dan vijf over twaalf. Een mooie tijd voor deze afstand en het is lang geleden dat ook ik dergelijke tijden liet afklokken. Even vóór half één is ook Heine teruggekeerd en kunnen we op huis afgaan. Thuis gekomen blijk ik mijn tas vergeten te zijn en kan ik het ritje naar Maasdam nog eens maken. Zo heb ik menige herinnering aan het tochtje in Maasdam. Quirinus. |