De laatste tijd is er niets terecht gekomen van mijn wandelplannen. Af en toe een rondje om de kerk en daar moest ik het mee doen. Het weer werkte niet echt mee. Alsmaar regen en vanwege de nattigheid de angst om te vallen. En vallen is voor mij met mijn broze botten een serieuze bedreiging. Dan toch liever vanachter het glas naar buiten kijken.
Vandaag lijkt het met het weer wel mee te vallen. Wel veel wind, maar geen regen en dat is al heel wat. Heine heeft al een paar keer gebeld om te vragen of er nog wat op het programma staat, dus ik stel voor om eens op een andere manier naar Heerjansdam te gaan. Zijn logische wedervraag is of we met de bus gaan. Maar dat is niet zo. Lopend is de bedoeling, maar niet over de modderige paden, maar gewoon buitenom.
Om negen uur, onze gebruikelijke starttijd, zeggen we Ma vaarwel en lopen in noordelijke richting. Bij de Pietermantunnel kiezen we voor rechtsaf, linksaf naar het ziekenhuis had ook gekund, maar rechtsaf via Bakestein trekt mij meer. Het komt Heine ook wel goed uit, want dan kan hij gelijk kijken of er nog collega's van hem aan het werk zijn. Afgewaaide takken liggen er genoeg en zijn kennersoog ziet ook dat er kortgeleden nog gesnoeid is. Natuurlijk heeft hij als oudgediende het nodige commentaar op de manier waarop het afvalhout ligt opgestapeld.
Zo te zien gaat het voetbal vandaag niet door. Er lopen wel enkele lieden rond met bedenkelijke gezichten, maar in voetbaltenue is er geen. Wel liggen er verscheidene plassen op de overigens groene grasmat. Wij lopen, mede door de wind in de rug, stevig door en bereiken de Munnikensteeg waar wederom een beslissing genomen moet worden. Als we nog steeds naar Heerjansdam willen, zullen we linksaf moeten gaan, maar om thuis te komen kunnen we naar rechts afbuigen. Als te verwachten, kiest Heine voor Heerjansdam en gaan we dus de Langeweg op.
Het zonnetje breekt door en als door een wonder zijn er ineens meerdere sportieve figuren. Enkele oudere heren sukkelen ons voorbij. Hijgend als een stoommachine zijn zij niet bij machte om onze groet te beantwoorden. Wel de jongedame, strak in de broek gestoken en met vibrerend achterwerk, joviaal steekt zij haar hand naar ons op en met een brede lach roept zij ons een 'goedemorgen' toe. Mijn vraag of zij ook naar Heerjansdam gaat beantwoordt zij bevestigend en dan is zij ook al niet meer met een gesproken woord te bereiken.
Om deze tijd, het is inmiddels tien uur geworden, is het druk met autoverkeer door het winkelend publiek op weg naar een Zwijndrechts winkelcentrum. Ik vraag mij dan ook af of er geen andere route is. Omdat ik mezelf niet kan beantwoorden, vraag ik het een jonge vrouw, die in haar tuintje aan het wieden is. Op mijn vraag over een pad achterlangs moet zij ontkennend antwoorden, maar het heeft haar wel nieuwsgierig gemaakt naar onze bedoelingen en meer in het bijzonder in mijn leeftijd. Over en weer volgen vragen en antwoorden elkaar op en ongemerkt ontwikkeld zich een gesprek. En omdat het eigenlijk tijd is om te rusten, leun ik op het tuinhek en geef met keelgeluiden aan dat ik dorst heb in de hoop dat zij dat zal begrijpen. Maar het dringt niet tot haar door of zij houdt zich van de domme, maar iets aanbieden doet zij niet. Heine ziet nog wel kans om haar erop te wijzen dat zij verkeerd bezig is door met een snoeischaar onkruid tussen de stenen te verwijderen. Daar is zo'n schaar niet voor.
Eerst ben ik nog van plan om de Groenesteeg in te lopen, maar eigenlijk zie ik er het nut niet van in. Het is een doodlopende straat geworden sinds er een groot rangeerterrein van spoorwagons is gekomen, dus lopen we door. Even verderop ga ik, gevolgd door Heine, wel het Waalbos in om in deze rustige omgeving verder in de richting van Heerjansdam te gaan.
Eenmaal onder het Waalviaduct door proberen we eerst bij 'Heer Jan', de tennisclub, iets te drinken te krijgen, maar helaas er is niemand. Ook bij de voetbalvereniging is de kantine niet of nog niet open. Dus er zit niet anders op dan met de bus op huis aan te gaan, want we hebben er bijna tien kilometer opzitten en veel zin om verder te gaan heb ik niet, want donkere luchten komen intussen vanuit het zuiden aandrijven. Maar omdat we veel te vroeg zijn voor de bus lopen we nog wel een halte verder om het wachten te bekorten. Hiermee is ons avontuur ten einde. Heine is blij omdat hij 10 kilometer bij mag schrijven en ik heb enige nuttige informatie tot mij genomen die misschien nog eens te gebruiken is bij een volgende tocht.
Quirinus