Dit verslag is ook te lezen op de website van SOP. |
Vandaag sta ik er alleen voor om naar Mijdrecht te reizen voor een SOP-tocht van Chris, Heine moet werken en de rest van mij wandelmaatjes laten het ook afweten. Het dagelijkse fileleed nog vóór de van Brienenoordbrug, maar in plaats van mij te ergeren, kies ik voor de parrallelbaan en kom zo ook op de A20. Om kort te gaan, ik ben op tijd op de plaats van bestemming. Tegen tien uur maant Chris ons naar buiten te gaan en tracht hij ons in het gebeier van het carillon duidelijk te maken wat ons vandaag te wachten staat. Ik begrijp eruit dat we met 65 personen op pad gaan en dat ons mogelijk een routewijziging te wachten staat vanwege wateroverlast op de geplande route. Vooralsnog ziet het weer er niet beroerd uit en velen gaan er van meet af aan in korte mouw en dito broek op uit. Het gezelschap ziet er in zijn bonte kleuren en gevarieerde samenstelling vrolijk uit. En hoewel het op afstand lijkt op een ongeregelde troep, houden de wandelaars zich in het geheel aan de regels en wetten die hier gelden Eenmaal buiten het dorp met stadsallures gekomen, kijken we de weidsheid van de polder met zijn landerijen en de contouren van verderop liggende woonkernen in en genieten we van de puurheid van het platte land. Henk leidt ons met flinke pas langs de smalle wegen en wij hoeven ons geen zorgen te maken over de te volgen route. Althans dat denken we, maar toch schijnt onze leidsman even de kluts kwijt te zijn, want na enig getreuzel nadat wij net een hoek omgeslagen zijn, gaan we rechtsomkeert en kiezen een geheel andere richting. De meesten onder ons gaan ervan uit dat Henk zich vergist heeft, maar ik vraag mij af of dit de routewijziging is waar Chris over gesproken heeft Hier en daar worden poncho's tevoorschijn gehaald en de eerste druppels vallen kort erna reeds neer. Doch het geluk is aan onze zijde, want voor ons doemt de biologische boerderij op, waar we de 'grote rust' op ruim elf kilometer zullen houden en zijn we gered. Binnen, op de deel aangekomen, vallen onze monden open van verbazing en zijn we de regen vergeten. We zijn even terug in de tijd en met een soort van gretigheid wijzen we elkaar naar de in het oog springende voorwerpen die op de hooizolder zijn gestouwd. Van potten en pannen, oliestellen tot kinderwagens en een droogzwieper toe. Teveel om op te noemen. Monique zorgt ervoor dat ik thee krijg en ten volle van het aanzicht tijdens deze pauze kan genieten. Op het laatst voel ik toch dat de geleverde inspanning op mijn leeftijd zijn tol gaat eisen, want mijn oogleden vallen toe en ben ik voor korte tijd buiten de wereld. Ondanks dat ik de wereld even voor een krentenbol heb aangezien, sta ik op het teken van vertrek meteen op en volg de overigen naar buiten, waar een natberegende boel ons staat te wachten. De regen is opgehouden en een oer-Hollandse lucht met stapelwolken is er voor in de plaats gekomen. Wij formeren weer een groep en gaan verder op de tocht. Eerst nog wat van die typische polderwegen, maar plotsklaps gaan we over een bruggetje en trekken de dijk op. Een lang slingerend pad met aan de ene kant het zachtjes kabbelende water van een vaart met hier en daar een gemeerd liggend bootje en aan de andere kant kijken we de diepte van de polder in en lopen we op korte afstand langs enkele tuinderswoningen. Boven onze hoofden hangen de peren te rijpen en in de webben zitten grote spinnen geduldig te wachten op een prooi. Een schitterend stuk van de toch al gevarieerde route. We trekken ook nog een stuk door wat ongecultiveerd land langs een rietkraag. Halverwege is er een overstap, waar Klaas mij overheen helpt, want uit mezelf kan ik zo hoog niet reiken met mijn voet. Onze inspanning wordt beloond met een korte rustpauze met een appeltje voor de dorst en waar mij een plekje op het konijnenhok wordt aangeboden als zitplaats. De zon heeft ons goed in de gaten gehouden en zendt haar warme stralen op ons neer. Zelfs na driekwart en een hoog tempo heb ik er nog steeds zin in en op het laatste gedeelte doe ik nog volop mee. Toch raak ik en nog enkele anderen een beetje achterop, maar Monique geeft aan de weg te weten en zij zal ons 'binnen' brengen. En inderdaad na nog wat omzwervingen is daar de verlossende eindstreep en heb ik zonder te vallen of te struikelen in goede gezondheid de 25,6 km overbrugd. In woord en gebaar geef ik kennis van mijn dankbaarheid. Ik zoek de auto op en rijd zonder problemen naar huis. Quirinus. | |