De halve nacht bezig geweest met de wandelaars in Klarenbeek. Ik was er graag bij geweest, maar die tijd heb ik achter mij gelaten. Ik moet het met de herinnering doen, maar bij dergelijke gebeurtenissen krijg ik het niet uit mijn kop. Vandaag moet ik het met Dordrecht doen. Op het oog naast de deur, maar met het openbaar vervoer toch nog een uur reizen. Heine moet er een deel van zijn nachtrust voor opofferen en daarom kiezen we voor de 10 km. Bij aankomst bij het Polderwiel moeten we aansluiten bij de rij om binnen te komen. Het is, mede door de te verwachten mooie dag en de prachtige routes van voorgaande jaren, ongekend druk. Aan de inschrijftafel komen ze handen tekort. Terwijl wij nog staan te wachten, komt één der bekendste Nederlandse wandelaars naar buiten om aan zijn tocht te beginnen. Het gaat zo te zien met Rolf niet helemaal goed. De kentekenen van pijn staan in zijn gelaat gegrift. Maar niettemin is hij goed gemutst, letterlijk en figuurlijk. Getooid met een opmerkelijk nette hoed en grote zonnebril treedt hij de wereld en in het bijzonder Dordrecht tegemoet. Het duurt nog even eer wij aan de beurt zijn, maar het lukt ons toch nog om op klokslag negen uur buiten te staan en aan de wandeling te beginnen. Een vluchtige blik op de routebeschrijving heeft mij geleerd dat er niets nieuws onder de zon is. Dit parkoers heb ik kortgeleden bij de andere Dordtse club nog gelopen. Trouwens, het zal ook moeilijk zijn om nog iets te verzinnen, waar ik niet eerder ben geweest. Na al die jaren is niets mij meer vreemd. Ik moet het meest hebben van de belevenissen en ontmoetingen onderweg hebben. Een paar honderd meter voor ons uit zie ik Rolf lopen en een babbel met hem lokt mij wel aan. En terwijl we uitkijken over het weidse van de polder, naderen we de markante figuur met zijn versierde wandelstok met rasse schreden. Af en toe houd ik mij in om van Heine een foto te maken, poserend bij één der schertsfiguren in de tuinen langs de weg. Een groter plezier kan ik hem niet doen. Dit en het noteren van de wandelkilometers in zijn wandelboekje is voor Heine de lol in lopen. Een mooie omgeving zegt hem niet veel. Oh ja, en beestjes in allerlei vormen en maten zijn voor hem geliefde objecten. Wat dat betreft komt hij vandaag goed aan zijn trekken. En dan is daar Rolf. En terwijl gewoon doorstiefelt, hoor ik Rolfs klaagzang aan. Van overbelasting of slijtage wil hij niets weten. Het is het noodlot dat hem getroffen heeft. Maar geen nood, hij draagt zijn lot en loopt bijna elke dag nog een stuk over Neerlands wegen. En hoewel hij meer dan tien jaar jonger is, heeft hij er al meer dan tweemaal zoveel kilometers opzitten. Een wandelkanjer kan je hem wel noemen. Heine is intussen al een eind vooruit gegaan. Af en toe omkijkend naar waar ik blijf, gaat hij door en heb ik moeite om hem weer in te halen. Volgens de weermannen konden we nog wat zonneschijn verwachten, maar als zo vaak, hebben zij het fout. De lucht is grauwgrijs en zo te zien dik genoeg om in de lentezon op te lossen. Desalniettemin is het prachtig wandelweer. Een aangename temperatuur en wind is er ook niet. Amper tien uur stappen we binnen bij de Dordtse Manege voor een halverweegse rust. Ruim vijf kilometers in een uur. Voor mij een niet weg te cijferen vooruitgang. Dat geeft de burger moed en zelfvertrouwen voor de toekomst. Tijdens ons verblijf in de gezellige kantine met zicht op de langsdravende paarden komt ook 'kleine Kees' uit Werkendam binnen. En Rolf strompelt ook naar een stoel. Ook Frieda en zo nog meer bekenden zie ik na lange tijd hier terug. De tijd vliegt om en om half elf moet ik mijzelf dwingen om overeind te komen. Heine volgt vanzelf. Buiten zitten nog meer bekende figuren. Heine herkent Jaap en Kees, voormalige leiders van een ter ziele gegane wandelclub. Ook tijdens de Zwijndrechtse Avondvierdaagse waren zij altijd van de partij. Dit jaar kan onze Vierdaagse wegens gebrek aan vrijwilligers niet doorgaan. En dan, als we eindelijk los zijn van dit alles, zetten we er goed de pas in, want bussen zijn prachtige vervoermiddelen, maar wachten doen ze niet. Bij het langs lopen, heb ik de vertrektijden in mij opgenomen en daar houd ik met lopen nu rekening mee. De mooie route ten spijt, we halen alles uit de kast om op tijd te zijn. Zelfs Frieda, een loopster van formaat, halen we in. Zo nu en dan zien we wel dat we hele stukken in tegengestelde richting over dezelfde route lopen, maar dat mag hem de pret niet drukken. Om half twaalf, mooi op schema, gaan we over de drempel bij het Polderwiel, waar het erg rustig is, terwijl de 600-ste inschrijving al heeft plaatsgevonden. Een mooie opsteker voor 'Willen is Kunnen'. Wij gaan op ons gemakkie terug naar Zwijndrecht met een voldaan gevoel in ons lijf. Quirinus. |