Het voelt nog wat fris aan de blote armen als ik om even half acht de deur uitga om Heine bij Xiejezo te ontmoeten voor weer een verkenningstocht om uiteindelijk tot een volwaardige SOP-tocht te komen. Het idee van 'tijd zat' heb ik allang laten varen, want uit ervaring weet ik dat er altijd tijd te weinig is. Via de bekende route loop ik, nagestaard door een enkele vroegop honduitlater, in flinke pas naar de ontmoetingsplaats. Net vóór mij, misschien 20 meter, loopt Heine de Grote Beerstraat in, dus kunnen we meteen beginnen. Busvervoer naar Heerjansdam is er op dit vroege tijdstip niet, dus gaan we vandaag in tegengestelde richting lopen en zien we wel hoe ver we komen. Heine weet nog van niks, maar hij loopt zonder tegenspraak met mij mee in de richting die ik aangeef. Aanvankelijk lopen we de route van enkele jaren geleden naar het Veerplein. Er is nog steeds niet veel volk op de been en ook het overige verkeer laat het nog afweten. We schieten lekker op. Vooral ook omdat Heine in tegenstelling tot anders, hier haast constant aan het woord is. Hij is hier bekend en kent enkele bewoners bij naam. Ook heeft hij de diverse kerken van binnen gezien tijdens de open dagen. Bij aankomst op het Veerplein, het is nog maar amper half negen, zien we een nevel over het water van de rivier hangen, waaruit de schepen als spoken opdoemen. Het silhouet van de oude Dordtse binnenstad ziet er wat wazig uit en in de verte rijst de beroemde Zwijndrechtse brug uit de mist op. De zon die er van bovenaf zijn stralen op laat schijnen, maakt van dit alles een sprookjesachtig beeld. Het is dan ook geen wonder dat de oud-Hollandse schilders hierdoor geïnspireerd zijn geraakt. Wij betreden het Maaspad en gaan op weg naar de onbekende verten. De prachtige huizen ter linkerzijde, de vele bloemen in de prachtig aangelegde tuinen van de iets beter bedeelden en de dominerende watertoren. In het laatste is Heine het meest geïnteresseeerd. Het 120-jarige bouwwerk dat lange tijd de druk op onze waterleiding op peil heeft gehouden. Momenteel doet het als zodanig geen dienst meer, maar daar de renovatie in volle gang is, neem ik aan dat er een nieuwe bestemming voor gevonden zal worden. Wij wandelen in een rustig tempo voort en bewonderen de vele kunstwerken die getoond gesteld zijn. Sommigen zullen het als schroot aanduiden, maar goed bezien is er meer uit te halen. Als we het Noordpark uitkomen en de Ringdijk zijn overgestoken, moet er een beetje gepuzzeld worden om op een veilige en comfortabele manier op de Onderdijkserijweg te komen. Met wat hulp van een toevallige passant verloopt dit vlekkeloos. Van hieruit lopen we in de richting van Hendrik Ido Ambacht, onze buurgemeente. Een wat moeilijk lopende dame met een piepklein hondje aan de riem ziet mijn steunkousen en vraagt of ik vocht vast houd. Op mijn bevestigend antwoord, krijg ik haar gehele medische geschiedenis en die van haar man te horen. Tijdens dit bijna een half uur durende gesprek, vermaakt Heine zich, als dierenvriend, met haar hondje. Inmiddels is de zon al wat feller gaan schijnen en de verwachting dat het een warme dag gaat worden, lijkt bewaarheid te worden. Heine, die de wandeling met volledig trainingspak was begonnen, heeft het jasje al in zijn tas geborgen. Na dit avontuur gaan we verder op onze weg en slaan linksaf het beroemd geworden Perenlaantje in. Tussen de perenbomen door, die nu prachtig in bloei staan, lopen we het een kleine kilometerlange pad naar Vrouwgelenweg af en genieten hier ten volle van wat ons hier geboden wordt. Intussen vragen we ons af of er nog een gelegenheid is om onder het genot van een kop thee tot rust te kunnen komen. En nog maar net het bruggetje over of een mevrouw en haar hond komt ons voorbij. Het antwoord op mijn vraag klinkt mij echt Rotterdams in de oren. Dit is meteen weer een inleiding tot een diepgaand gesprek over al haar woonplekken en de daarbij horende perikelen. Na een twintigtal minuten zijn we nog geen draad opgeschoten en staan we nog steeds op de Vrouwgelenweg. Hoewel ik er wel op aanstuur, nodigt zij ons toch niet uit voor 'een bakkie' bij haar thuis. Zonder rust moeten we verder. Bij de hoek met de Burgemeester Jonkerkade twijfel ik even welke kant op te gaan. Mijn gevoel zegt linksaf, maar iemand aan wie ik het vraag, zegt rechtdoor. De man is een modern iemand en toont ons de kaart op zijn telefoon en inderdaad, de meest logische weg is zoals hij zegt. Maar mijn verstand komt in opstand tegen nog verder lopen. Door hier linksaf te gaan is het een betrekkelijk korte afstand naar Zwijndrecht en naar huis. Dus we danken de man vriendelijk en gaan tegen zijn raad in naar links om de Krommeweg af te lopen in de richting van de Intratuin op de grens van Zwijndrecht. Het lukt allemaal, op de Burgemeester Jansenlaan zwaai ik Heine gedag en twintig minuten later sta ik bij de deur van ons woonhuis en heb ik volgens mijn GPS 14,3 km gelopen. Quirinus. |