Hoewel het de vorige keer helemaal fout is gegaan met onze busreis, gaan we dit keer toch weer met de bus. Ik heb gemerkt dat Heine zo´n bustrip belangrijker vindt dan het wandelen op zich. Al een paar keer heeft hij mij gevraagd om eens met de bus naar Barendrecht te gaan en vanaf daar terug te lopen naar huis. Het is er nog nier eerder van gekomen, omdat ik niet zeker wist of ik een dergelijke afstand van meer dan 10 km wel kon volbrengen, maar nu voel ik mij voldoende sterk om in mijn kunnen te vertrouwen en heelhuids over te kunnen komen. En de bushalte is hier bijna voor de deur. We nemen de bus van 08.55 en stappen 20 minuten later uit bij het station van Barendrecht. Van te voren heb ik een uitdraai gemaakt van de te lopen route naar de kinderboerderij, ´de kleine duiker´ aan de 3e Barendrechtseweg. Ik kan mij niet herinneren dat ik er ooit eerder ben geweest, dus is zo´n uitdraai geen overbodige luxe, maar bij de eerste regel begint het probleem al, want waar is het westen? Vertrek in westelijke richting, staat er. Het is geheel bewolkt, dus aan de stand van de zon kan ik het niet bepalen. Omstanders vraag ik er naar, maar geen van hen kan mij helpen. Dan de Donge maar opgezocht, want dat is de tweede aanwijzing. En zo gaat het nog een paar keer. Google Maps moet eraan te pas komen, maar we komen er. Heine weet van niets en wacht geduldig elke keer als ik aan het zoeken ben. De verbazing bij Heine is groot als ik bij 'de kleine duiker' binnenstap en de beheerder opzoek voor wat informatie over dit gebied en de wandelmogelijkheden. Het gesprek dat volgt, gebruiken we ook om op verhaal te komen en wat te drinken. Heine luistert vol belangstelling naar mijn gesprek en oppert gelijk deze boerderij als rustplek tijdens de volgende SOP-tocht in september. Maar zo ver ben ik nog lang niet. Eerst nog wat meer verkenningen uitvoeren. Inmiddels is het al bijna half elf eer we opstappen en op aanwijzing van de beheerder een pad inslaan dat ons naar Heerjansdam zal leiden. Heine had nog graag even langer gebleven om al de dieren even te aaien of te knuffelen, maar dat moet maar een andere keer. Onderweg zien we nog allerlei mogelijkheden voor een leuke wandeling, maar ook dat moet wachten op een volgende gelegenheid. De klok draait door en met de middagboterham willen we weer thuis zijn. We mogen best onderweg honger krijgen, maar eten moeten we thuis. Het weer lijkt te verbeteren, want af en toe prikken er een paar zonnestralen door het wolkendek dat steeds meer gaatjes begint te vertonen. En het wordt warmer. Mijn trui wordt mij haast teveel. Ons pad langs de Kromme Duiker voert ons naar de Noldijk, waarop we rechtsaf slaan om de kern van Heerjansdam te bereiken. Meestal zoeken we de buitengebieden van een plaats op, maar vandaag is anders dan normaal en zoeken we het in de gezellige oude straatjes met verschillende in de eeuwen ontstane bouwstijlen. Dijkhuizen, in de loop der tijd, weggezakt en de bovenverdieping net boven de dijk uitstekend verrassen ons. We vermaken ons best, hoewel we zo nu en dan met ingetrokken buik tegen een gevel gedrukt staan om een auto te laten passeren. Het deert ons niet en wij zien er de lol van in. We zijn geneigd om van alles notitie te nemen, maar zoveel tijd hebben we niet. Ook dat schuiven we door naar een volgende maal. Wij lopen lekker met stevige pas door om na een spanne tijds bij de Lindenweg uit te komen. Natuurlijk is dit allemaal bekend terrein. Op mijn omzwervingen door onze gemeente ben ik in de loop der jaren bijna in elk straatje wel eens één of meerdere keren geweest. De afstanden weet ik haast feilloos te noemen. Heine is alweer veel verder met zijn gedachten en vraagt wat ik voor zaterdag op het programma heb staan. En hij vraagt hoe laat we thuis zullen zijn, want hij begint trek te krijgen en een boterham bij zijn moeder smaakt hem beter dan dat hij hem zelf klaar moet maken. We lopen de 1600 meter van de Lindenweg in de richting van Zwijndrecht uit en duiken daarna het natuurgebied, de Munnikendevel in om bij de manege weer eruit te komen. Het is bijna half twaalf en een bekertje thee zal er wel in willen. Zo gedacht en zo gedaan. In de manege is haast geen mens te bekennen, dus niemand neemt notitie van ons als we uit de automaat onze versnapering halen. Over Bakestein zijn we de vorige keer thuis gekomen en de Devel hebben we ook wel gezien de laatste tijd, dus vandaag is het Molenvlietpark aan de beurt om door naar huis te wandelen. Van verre ziet Heine al oranje hesjes, ten teken dat daar mogelijk collega's van hem aan het werk zijn. En ja, hoor, het zijn zelfs collega's die hij bij naam kent en waar hij wel eens meegewerkt heeft. Natuurlijk ontkom ik er niet aan om er heen te lopen en er een praatje te maken. En dan ook nog samen op de foto, Heine glundert van oor tot oor. De mannen verrichten snoeiwerk in opdracht en onder toezicht van de gemeente. De laatste paar kilometers loopt Heine op rozen. Hij heeft een verhaal om mee thuis te komen. Dit keer heeft hij bekenden gezien, want wat Pa kan, kan hij ook. Ook in het Develpark zijn enkele 'oranje hesjes' aan het werk. Maar dit keer loop ik er niet voor om. Als hij wil, fietst hij er vanmiddag maar heen. Klokslag één uur staan we vóór de deur van ons huis en worden we hartelijk ontvangen. De geur van soep komt op ons af. Op de teller staat dat we 13 km hebben afgelegd. Quirinus. |