Om de herinnering aan de oprichter, die veel te vroeg gestorven is, levend te houden, heeft 'De Dordtse Vierdaagse' een tocht aan hem gewijd. Natuurlijk willen wij daar ook bij zijn en gaan dan ook op zaterdagmorgen naar de Patersweg in Dordrecht. Ondanks dat we vroeg zijn, zijn we lang niet de eersten, maar ondanks dat is het niet moeilijk om een plekje voor de auto te vinden. In de kantine is het een ontmoetingsplek van vele vrienden en bekenden. De tijd tot negen uur vliegt voorbij en als de grootste drukte voorbij is, gaan ook wij naar buiten om onze route te beginnen. Als we bij de Laan der Verenigde Naties op het groene licht staan te wachten, voegt Frieda zich bij ons en gezamenlijk lopen we verder. Veel van het eerste deel van het parkoers loopt parallel met 'mijn' aanstaande SOP-tocht. Frieda heeft hier in de buurt een poos gewoond en vertelt nog wat details. Maar eer we voor de tweede keer de Laan der Verenigde Naties kruisen, gaat Frieda haar eigen koers en is binnen korte tijd in geen velden of wegen meer te zien. Het weer laat zich vandaag van de goede kant zien en ook de zon is veelvuldig aanwezig. In het verwelkomingswoord is het al gezegd dat we de oude Dordtse binnenstad gaan bezoeken en inderdaad we lopen het Weizigtpark binnen. Ik druk Heine op het hart om goed op de pijlen te letten, maar hij laat zich afleiden door de schaapjes en het is al gauw duidelijk dat we uit koers zijn geraakt. Het heeft geen zin om er erg over in te zitten, want er zijn nog meer wegen die naar Rome leiden. Uiteindelijk zijn het andere wandelaars die ons op andere gedachten brengen, dus keren we ons om en lopen weer in de goede richting. Het beloofde tijdstip van om twaalf uur thuis zijn kunnen we inmiddels wel vergeten, maar dat weerhoudt ons er niet van om te gaan rusten in het restaurant van het 'onderwijsmuseum'. Je steekt er wellicht iets van op. Na de rust, de thee was behoorlijk heet, nog gauw even een plasje doen in de kelder en nogmaals Heine op het hart gedrukt om goed op te letten. Heine verzekert mij ervan dat hij hier op bekend terrein is en dat ik het aan hem over kan laten. Maar in de wirwar van straatjes met mooie geveltjes en het gevoel van toerist zijn is toch teveel voor hem. En weer gaan we de fout in. Ergens op de Draai ontmoeten we Frans, de uitzetter van de route, maken een babbel en gaan opgewekt weer verder. Een prachtig gebied, waarin je de ogen uitkijkt, maar de pijlen de pijlen laat voor waar ze zijn. Menigmaal moeten we terug om op het goede spoor te blijven. Doch genieten doen we voor vier. De laatste keer dat we in de fout gaan is bij het van Baerleplantsoen, dat we een keer of wat in de rondte lopen, alvorens we in de van Baerlestraat terecht komen en aan het laatste stukje kunnen beginnen. We zijn inmiddels enkele medewandelaars op het spoor gekomen en zo goed en zo kwaad als het gaat lopen we die achterna. We blijven deze volgen tot we bij de finish zijn, waar we om tien vóór twaalf aankomen. Nog even een vlugge babbel en naar huis. Niet op de afgesproken tijd, maar niet minder welkom. Quirinus. bewerken. |