. Eindelijk krijgt de route voor mijn SOP-tocht van 26 september 2018 een voet aan de grond. In gedachten ben ik er al lang mee bezig, maar de lange winter met kou, harde wind en familieomstandigheden hebben mij ervan weerhouden om op verkenning uit te gaan. Natuurlijk is het tegenwoordig met allerlei hulpmiddeltjes via het internet van alles uit te zoeken, maar ik wil het zelf zien en ondervinden. Met Heine spreek ik af om te 09.15 gereed te staan bij de startlocatie in de Grote Beerstraat, zodat we vandaar kunnen vertrekken. Tot nu toe heb ik het laatste jaar niet meer kunnen lopen dan tien kilometer, maar de laatste tijd ondervind ik tijdens mijn 'rondjes' dat het steeds vlotter gaat, dus heb ik er goede hoop op om het einddoel voor vandaag zonder problemen te halen. Aan het weer zal het niet liggen, want de lucht is weliswaar bewolkt, maar er staat nauwelijks wind en de verwachting is dat het zonnetje er later ook bij gaat komen. Natuurlijk staat Heine mij reeds op te wachten en nadat ik de GPS heb ingesteld, beginnen we te lopen. Het wordt mijn vijfde SOP-tocht, dus ik ontkom er niet aan dat sommige stukken van Zwijndrecht al eens eerder zijn aangedaan. En hoewel de route nog geenszins vast staat, heb ik wel een idee hoe het er tot de 'grote rust' uit gaat zien. De rest moet ik nog eens over nadenken en komt later aan de orde. Via de Bakesteinpoort komen we langs de plek waar in vroeger jaren het eerste treinstation van onze gemeente heeft gestaan. Als je het niet weet, zie je er niets van. Maar hier vandaan werden ooit de groente en het fruit op wagons geladen om elders afgeleverd te worden. Piepjonge padvindertjes met hun hopman zijn bezig met 'spoorzoeken' en hebben het hoogste woord. Ik zie aan de aanwijzingen die zij bij zich hebben dat zij de verkeerde weg zijn ingegaan, maar laat hen hun gang gaan om het spel niet te verstoren. Even verderop, bij een volgende groep, zie ik dat ik gelijk heb, want zij gaan met dezelfde aanwijzingen een andere kant op. Heine voelt zich hier wel thuis, want in vroeger jaren was hij hier gestationeerd in zijn functie van 'groenwerker' bij 'Dwgroen'. Natuurlijk is hij op zoek naar enig kenmerk uit het verleden, maar meer dan een geparkeerd staande auto ziet hij niet. Op de sportvelden is volop activiteit van sportende jongelui. Jongens en meisjes leven zich uit met het trappen tegen een bal en verderop zijn het sticks waarmee geslagen wordt. Uiteraard gaat dit sporten met veel gepraat gepaard, maar het meeste geschreeuw komt toch van de toeschouwers langs de lijn. Ouders en grootouders die het beter weten. Na de omzwervingen door Bakestein komen we uit op de Munnikensteeg. Heel wat keren heb ik op dit punt staan twijfelen of ik rechtsaf of linksaf zou moeten gaan. En eigenlijk weet ik het nog niet zeker, maar vandaag gaan we linksaf 'de hoogte' op van het grootste rangeerterrein van Nederland, Kijfhoek. Vijftien sporen naast elkaar om de treinen te rangeren. Tussendoor 'vliegen' de treinen van de normale dienstregeling in alle soorten en maten langs. Echt een drukte van belang, waar ik vaak met bewondering naar heb staan kijken. Ook nu kan ik het niet laten om erbij stil te staan. Inmiddels is de zon ook tevoorschijn gekomen en schijnt vrolijk op onze bolletjes. We lopen de klucht weer af en lopen naar de manege. Op de GPS zien we dat er zes kilometers zijn afgelegd en vinden het wel tijd voor 'een bakkie'. Even de GPS uitgezet en naar binnen voor een rustpauze. Op één der eerdere SOP-tochten hebben we hier een 'grote rust' gehad. Na onze belevenissen tot nog toe hebben we het wel verdiend en kan ik nadenken over het vervolg. Wil ik voor de middag thuis zijn of ga ik door tot waar ik de bus kan pakken. Een lekkere beker thee doet goed en weer fris als een hoentje besluiten we toch maar verder te gaan en de wegen op 'huis aan' links te laten liggen. In de Munnikedevel is het een en al rust. Een enkele hondenuitlater op ons pad en voor de rest vogels die overscheren of ronddobberen in een plas. De struiken en bomen heerlijk fris groen en in het gras de bloemetjes. Insecten van diverse soort dansen boven de struiken. In de verte doemt het torentje van de Kijfhoekkerk boven het groen uit. Het pad dat ik zou willen gaan, is afgesloten vanwege het broedseizoen tot 1 juli, dus neem ik een alternatief pad, niet minder mooi. Het pad slingert zich langs de Devel en uiteindelijk staan we oog in oog met het Rijksmonument, de Kijfhoekkerk, dat schittert in het zonlicht. Nog altijd zou ik terug naar huis kunnen, zo ver is het niet, maar liever ga ik toch door. Ook hier zijn er mogelijkheden genoeg om verder te gaan. Ik kies ervoor om de Devel, een klein riviertje met veel watervogels, te blijven volgen. Het pad is ondanks de vele regen van de laatste tijd goed begaanbaar. Alleen het riet langs de oever is nog dor en geknakt. Ik loop voorop en Heine volgt mij zwijgzaam. Een hond, druipend van het water, komt ons kwispelstaartend tegemoet. De spatten vliegen in het rond als Heine het beest aait. Ik blijf angstvallig uit de buurt van het rondspattende water. Een andere hond, ook een liefhebber van zwemmen, komt zich uitschuddend onze richting uit. Een man, kennelijk de eigenaar van beide honden, lacht breed uit als hij ons passeert. Spoedig komen we nu aan het eind van het natuurpad en voelen het asfalt onder onze voeten. Even weet ik niet of ik links of rechts moet gaan. Mijn gevoel zegt links, maar voor alle zekerheid besluit ik het toch maar te vragen aan de eerste de beste die we tegenkomen. We zijn nog maar nauwelijks op weg of er komt een auto ons tegemoet. Met gezag steek ik mijn hand uit en maan tot stoppen. Enigszins verbaasd worden we aangestaard, maar als mijn vraag begrepen is, krijgen we toch uitgebreid uitleg over hoe te gaan. Opgelucht gaan we verder. Na een poosje komen de beelden uit mijn herinnering terug en kan ik Heine zeggen dat het niet lang meer zal duren. En inderdaad bij de volgende bocht kunnen we linksaf de Molenwei inslaan. Hier is de manege en even verderop het voetbalspul van Heerjansdam. De GPS wijst dat we 12 km hebben getippeld. Maar nu wil ik toch wel naar huis. De klok wijst twintig over twaalf. We lopen naar de bushalte op een tiental meters van hier en zien dat de bus binnen tien minuten hier zal zijn om ons naar Zwijndrecht te brengen. Inderdaad, precies volgens schema komt het busje aanrijden, we stappen in en na wat overleg over de wijze van betalen, kiezen we zitplaats in de overigens lege voertuig. Heine is in zijn nopjes met dit extraatje als kers op zijn taartje. Helemaal verguld kijkt hij rond. De chaufeusse, een vrijwilligster, gaat graag een gesprek met mij aan en de tijd vliegt voorbij. Binnen het half uur stappen we haast voor de deur, bij Swinhove, uit en is onze wandeling over. Ik heb vandaag weer een hoop geleerd en heb gezien dat de schoonheid niet ver gezocht hoeft te worden, maar dicht bij huis gevonden kan worden. Quirinus. |