Er is geen koe zo bont of er zit een vlekje aan. Een waarheid als een koe, maar aan deze dag kleeft geen enkele smet. Of je zou het over de slapeloze uren van de nacht ervoor moeten hebben. Constant lig je te woelen en te draaien en denkt aan van alles wat zou kunnen gebeuren om roet in het eten te strooien. Maar niks van dit alles, alle zorgen voor niets. Als ik om kwart voor negen in Xiejezo, het startlokaal aan de Grote Beerstraat, verschijn, ben ik niet de eerste. Het inschrijf- en ontvangstcomité zit in vol ornaat op mij en de overige deelnemers te wachten. Coby en Henk voor het inschrijven en het kasbeheer en Klaas als stempelaar en praatjesmaker. En niet te vergeten, mijn Olijfje, als promootster en klantentrekster. Zij heeft haar taak achter de schermen goed uitgevoerd, want er komen uiteindelijk 76 personen op het evenement in deze uithoek van land af. Met deze groep gaan we na een wat rommelig begin op pad in de richting van het Noordpark waar vele kunstenaars hun kunstwerken voor het grote publiek aan de oever van het befaamde 'drie rivierenpunt' hebben uitgestald. Dit moment van de dag is het juiste om iets dergelijks te bekijken. Door de niet te hoog staande ochtendzon beschenen tegen het herfstachtige groen van het park en het geluid van het kabbelende water in beroering gebracht door de oostelijke wind is het net een film die aan je voorbij trekt. De reacties van 'mijn gasten' zijn dan ook vol lof over deze locatie. Vervolgens is het zicht op de oudste Hollandse stad dat de wandelaars stil van bewondering maakt. Was het niet onze eigen koning die dit punt om Dordrecht te betreden had uitgezocht? Deze koninklijke belangstelling maakt het dubbel zo aantrekkelijk. De televisiebeelden van toen wegen niet op tegen deze werkelijkheid. Wat volgt is de wandeling langs de waterkant. Eerst het Veerplein met zijn hobbelige keitjes en het Maasplein met zijn majestueuze hoogbouw. De gemeente heeft er destijds goed aan gedaan om dit pad open te stellen voor het publiek. En ik, als wandelaar, maak er regelmatig gebruik van. Waar kom je zo dicht bij de schepen als hier? Je kijkt als het ware bij de schippers op tafel. En laat ik niet vergeten de blik op onze 'Zwijndrechtse Brug'. Van verre zien we de witte kleuren reeds schitteren in de zon. Ik vertel mijn wandelaars dat er jarenlang strijd is geleverd over de naam. Onze overburen claimden het als hun brug, maar uiteindelijk heeft onze gemeente het gewonnen, want van waaruit komt het silhouet het beste uit de verf? Na deze indrukken en lichtelijk vermoeid komen we onder de Stadsbrug en zorgen mijn vrouw en onze Trudie dat ze aan hun trekken komen met drinken en een speculaaspop om op te knabbelen. Ook al gelooft niemand van ons gezelschap nog in het bestaan van de Goedheiligman, de geneugten laten zij zich niet ontgaan. Een kwartier is er voor deze onderbreking uitgetrokken en dan wordt de tocht voortgezet langs wat ik noem 'de oudste nieuwbouw' van Zwijndrecht. Onder de dijk lopend zien we ter linkerzijde één der oudste industrïen van onze gemeenschap. Een slim gekozen locatie aan het water met verbinding tot een ver reikend achterland. Aan de andere kant worden de oude woningen omgetoverd tot moderne huisvestigingen. Tijdens de renovatie geeft dat een wat rommelige aanblik, maar de resultaten zijn verbluffend. Enkele kilometers verder, nabij het Fazantplein, verlaten we de dijk en gaan richting de andere gezichtsbepalende rivier, ons aller Devel. Een water om trots op te zijn, want nergens anders vind je zoveel natuurschoon op zo'n kleine oppervlakte. Er is werkelijk alles aan gedaan om hier een uniek wandelgebied van te maken. En dan de schat aan bloemen in het Arboretum, helemaal door vrijwilligers onderhouden en 'up to date' te maken. Wij lopen er al slingerend doorheen en steken over naar de, misschien wel oudste weg van Zwijndrecht, de Munnikensteeg, waar de manege, de Hoge Devel', zich gevestigd heeft. Hier, in de ruim opgezette kantine, genieten we van onze 'binnenrust'. Ruim een half uur is hier voor uitgetrokken en die tijd hebben we hard nodig om aan onze trekken te komen. Wandelen maakt hongerig en het middaguur heeft al geslagen. De vrijwilligers van de manege, niet gewend aan zo'n grote toeloop, doen wat ze kunnen om alles in kannen en kruiken te krijgen en de wandelaars in 'hun natje en droogje' te voorzien. Voldaan en uitgeleide gedaan door de manegestaf gaan we verder op ons pad. We zijn immers nog maar op de helft. Het Develbos is de volgende attractie. Bewust heb ik hier slechts enkele van de vele paden uitgekozen. Voor mezelf heb ik deze route een 'rondje om het meer' genoemd. Daarna trekken we de 'Munnikendevel' door om na dit unieke natuurgebied op de Lindenweg uit te komen. Over het gloednieuwe fietspad gaan we de kant van Heerjansdam op, maar na het viaduct steken we over en maken we dankbaar gebruik van de toestemming die boer Groenenveld mij gegeven heeft om via zijn land naar de Lindtsedijk te gaan. Tussen de velden met hoogopgeschoten spruitenplanten en tussen de stallen op het erf door kan ik zo een heel eind afsnijden. Anders had ik via de Develsluis gemoeten en een andere route terug moeten kiezen. Op de Geerweg, nabij de opgestapelde rioolbuizen, staan onze lieve verzorgsters weer op ons te wachten met een banaan en weer wat te drinken. En volgestouwd met vitamines kunnen we aan het laatste traject beginnen, een rondwandeling door de 'Hooge Nesse' van drie kilometer om daarna verder te gaan over de Geerweg. Ook het laatstgenoemde natuurgebied krijgt veler bewondering en lof toegezwaaid. Zwijndrecht heeft zoveel te bieden. De wandeltocht wordt vervolgd door achter het weinig gebruikte wandelpad achter de huizen langs in de richting van de Devel te volgen. Deze keer gaan we via de Lindenweg in de richting van ons eindpunt, kruizen het riviertje via de brug bij Oudeland en gaan over de 600 meterlange Valeriussingel naar de monumentale Pietermankerk. Menige bewonderend blik wordt naar dit kerkje in het voobij geworpen, maar Henk, die de leiding in handen heeft gekregen, heeft trek in bier en wil verder. Bij het beroemde kerkje steken we over de andere zijde en gaan het viaduct onderdoor en aan de andere zijde langs de spoorlijn lopend zakken we af naar de Jupiterstraat en de Grote Beerstraat om in Xiejezo het einde van deze 25 km lange tocht af te sluiten. Quirinus |