Terwijl mijn verstand toch duidelijk 'nee' had gezegd, volgde ik mijn hart en ging met Heine naast mij op weg naar Geldermalsen voor de 1e tocht van de Winterserie. In de nieuwe locatie waren we nog niet eerder geweest, maar we reden er zonder mankeren in één keer naar toe en moesten, net als vele anderen, zoeken naar een plekje voor de auto. Zodoende waren we aan de late kant en de wandelaars van de langere afstand, waaronder Theo, kwamen ons op het toegangspad tegemoet. In de gezellige kantine zat Clen op ons te wachten en zonder dat we het afgesproken hadden, waren we beiden van plan om er deze keer 15 km van te maken. De inschrijving verliep vlotjes en geduldig bleven we wachten tot het ook voor ons tijd was om te vertrekken. Het halve uurtje dat verstreek, brachten we gezellig kletsend door met het uitwisselen van familienieuwtjes en gezondheidsperikelen. Zoals gebruikelijk bij 'Marijke' werd op de minuut af het startsein om half tien gegeven en trokken wij ook onze jassen aan om naar buiten te gaan. Met Heine in het kielzog liepen we door de Meersteeg in de richting van de andere deelnemers. Bij het oversteken van de rotonde werden we begeleid door enkele vrijwilligers van de vereniging, want in tegenstelling tot andere clubs, kan Marijke putten uit een schijnbaar onuitputtelijke voorraad. Overal op de route kom je hen tegen. In een rustig tempo, maar voortgedreven door een flinke bries loop ik naast mijn broertje over de keurig bepijlde fiets- en andere paden en niets wijst erop dat ik nog hinder ondervind van de doorstane griep, hoewel ik van meet af aan mijn broertje maan om vooral rustig aan te doen. Het gaat mij gauw te snel. Als wel opgevoede familieman geeft hij meteen gehoor aan mijn verzoek om kort erna weer te vervallen in zijn 'eigen tempo'. De omgeving kunnen we na al de jaren dat we hier bij 'Marijke' op bezoek komen, haast dromen. Veel nieuwe elementen zitten er niet in. En het op de routebeschrijving aangekondigde klompenpad gaat ook nog aan onze neuzen voorbij. Vanwege de vele regen die er de laatste tijd gevallen is, vond de organisatie het niet verstandig om ons en met ons de vele andere wandelaars de nattigheid in te sturen en is er een omleiding ingesteld. Niettemin genieten we van de keurig geploegde en bewerkte landerijen. En van de behuizingen dezer agrariërs. Waar we ook van genieten is het mooie weer. Weliswaar wolkenluchten en een aantrekkende wind, maar het is droog en dit in tegenstelling van eerdere berichten. Na verloop van tijd, ik denk dat we zowat een uur op pad zijn, begint mijn lijf toch te protesteren en ik zoek dan ook een steunpunt bij een hek om even op adem te komen. Het helpt, doch niet voor lang, want steeds vaker moet ik deze handeling herhalen. Op het laatst is het slechts een paar honderd meter die ik zo afleg. Tot in het zicht van de stadspoort overkomt het mij nog twee keer . Dit kan niet zo doorgaan, dus ik besluit om ermee te stoppen. Bij de Pannenkoekenbakker vertel ik mijn maatjes dat zij het verder zonder mij moeten doen. Voor mij zit de tocht erop. Door de organisatie word ik teruggebracht naar de startlocatie en hier wacht ik geduldig, de tijd verdoent met kletsen, op Heine en Clen, die samen verder zijn gegaan. Quirinus. | Hier klikken om te bewerken. |