De laatste woensdag van het jaar 2015, een uitgelezen dag om de route, die ik mij gedacht heb voor de volgende SOP-tocht, een stukje te verkennen. De weersverwachting doet voorjaarsachtig aan, Heine heeft nog een vrije dag en Alida wil ook de benen eens strekken, met dien verstande dat het niet meer dan 15 km mag zijn. Trouwens Alida heeft later in de middag nog andere verplichtingen. Om half negen, onze afgesproken tijd, komen we tezamen bij Mc.Donalds in de Staart en beginnen aan de wandeling. Heine is gekleed alsof er sneeuw op komst is, zijn hoofd diep weggedoken in zijn capuchon en zijn handen gestoken in skihandschoenen. Het is inderdaad fris te noemen. Waterdruppels hangen aan de leuningen en andere brugdelen en spatten uiteen op het brugdek als wij met enige moeite de oprit oplopen om naar de andere kant van de Merwede te gaan. Verleden week hebben Heine en ik hier nog staan weifelen of we het toen zouden doen of het aan de volgende keer over te laten. Voor het laatste hebben we toen gekozen. De bedoeling voor vandaag is om tot 7,5 km te gaan en dan de route in omgekeerde volgorde terug te lopen. Ik weet namelijk nog niet hoe of wat en kan daar later over beslissen. Eerst maar eens zien of het parkoers aantrekkelijk is en niet te lang of tekort is. Na 1700 meter, niet saai overigens, want we aanschouwen een prachtige zonsopkomst in de contouren van Papendrecht. De eerste zonnestralen werpen een prachtig diffuus licht over de kabbelende rivier, waar enkele scheepjes onder ons doorvaren op weg naar een voor ons onbekende bestemming. Een der boten heeft een bunkerbootje langszij en benut zo haar doorvaart door het schip van brandstof te voorzien. Aan de overzijde van de Merwede lopen we met de bocht mee terug naar de waterkant, zoals de bedoeling is. Ooit heb ik als naam 'Mooi Zwijndrecht' gekozen en deze naam wil ik eer aan doen door ook nu Zwijndrecht in zicht te houden. En dat doen we vandaag zeer zeker. In het vroege ochtendlicht zien we het mooie Zwijndrecht eens van de andere kant. De markante watertoren en de Zwijndrechtse spoorbrug steken hoog boven de vegetatie uit. Maar ook het beeldenpark, de Maasflat en andere objecten komen goed in het oog. Als deze route een feit wordt, zal hij bijval krijgen. Intussen houd ik mijn ogen wijd open om een geschikte lunchplek en een plaats waar we kunnen staan om de wandelaars van drinken te kunnen voorzien. Enkele punten onderweg heb ik in gedachten genoteerd. Zelf ben ik overtuigd van de aantrekkelijkheid en aan de reacties van mijn maatjes te horen zijn ook zij content. Hier en daar is wel eens een minder stukje, maar nooit lang en die nemen we voorlopig op de koop toe. Op het water is altijd bedrijvigheid en we moeten met elkaar ook wat te kletsen hebben. Trouwens, aan de andere zijde zijn enkele imposante gebouwen en enkele waardevolle overblijfselen uit vorige eeuwen te bewonderen. Moderne kunst vinden we ook steeds terug langs de route. Kortom er is voor 'elk wat wils'. Tot op heden ben ik tevreden met het gekozen traject. Precies halverwege, Alida is erg streng, precies daar waar we via een fietspad verder zouden gaan, maken we rechtsomkeert en lopen dezelfde weg terug naar waar we begonnen zijn. Volgens mij heb ik nu ongeveer 15 km van het parkoers verkend en is er nog 10 km te gaan. Over dat gedeelte maak ik mij nu nog niet druk. Dat komt een volgende keer aan bod. Mijn kompanen zijn nog jong en fruitig en hebben geen enkele moeite om tegen de brug op te gaan, maar ik voel het terdege en moet af en toe rekken en strekken, maar ook ik kom er overheen. Precies drie uren na vertrek stappen we bij Mc.Donalds binnen voor een afscheidsdronk en gaan dan ieder ons eigen weg. Het is een heerlijk tochtje geweest, waar we met plezier op terugkijken. Quirinus |