Toen Heine en ik de ruime kantine van Delta Sport aan de Gravensingel betraden, viel het ons meteen al op dat het wel eens druk kon worden. De wandelaars dromden voor de inschrijftafel waar de dames zich het zweet op het voorhoofd werkten om de vele liefhebbers in te schrijven. Terwijl Heine zich blijft afvragen hoeveel mensen er wel zijn en nog zullen komen, ga ik de aanwezigen langs om de vrienden en bekenden te begroeten. Om negen uur begint het uitdelen van de routebeschrijvingen en omdat dit door een man geschiedt, gaat het wat traag, zodat het duurt tot tien over negen eer wij buiten staan en aan de tocht kunnen beginnen. Heine wil ervan meet af aan een flink tempo inzetten, maar ik maan hem tot kalmte, want ik weet uit ervaring dat het met te snel lopen fout af kan lopen met mij. Na eerst enkele straten te hebben doorkruist, komen we al spoedig buiten de bebouwde kom waar we volop kunnen genieten van het mooie weer. Een haast wolkeloze hemel, waaruit een stralende zon ons onbelemmerd kan beschijnen. Ook de wind is flauw en bijna te verwaarlozen. Kort samengevat: het is een heerlijke wandeldag. Heine loopt dik ingepakt alsof hij een sneeuwjacht of iets van die aard verwacht en hoort nauwelijks iets als er tegen hem gesproken wordt. Dus na een poosje doe ik het zwijgen er ook maar toe en lopen we naast elkaar voort. Het gaat mij te ver om alle wegen en straten bij naam te noemen, maar ik kan u verzekeren dat we een perfect gekozen route krijgen voorgeschoteld. Vooral de diverse dijken die we aandoen en waar we worden verrast met leuk gelegen dijkwoninkjes en andere authentieke gebouwen. Vooral bij het passeren van het buitenhuis 'Dordwijk' hoor ik om mij heen vele oh's en ah's van bewondering. Rustig aan met een tempo van nog geen 5 km per uur lopen we de Zuidendijk af en komen bij No. 533 uit op de tentrust, waar de geur van zuurkool ons tegemoet walmt. Hoewel de tent afgeladen vol is, wordt er met wat inschikken een plaatsje voor mij vrij gemaakt. Heine zorgt dat ik thee krijg en voorziet zich zelf van een colaatje met een paar broodjes met worst. Zijn toet glimt van genoegen. Als ik enigszins tot rust ben gekomen, maak ik plaats voor een ander en na de bediening bedankt en gegroet te hebben, gaan we verder op onze wandeling. We steken de Zuidendijk over en dalen af naar het Laantje van Middenhoeve, een pad dat de meeste wandelaars zullen kennen, want het wordt vaak gebruikt tijdens wandeltochten. Het weer blijft onveranderlijk mooi, alleen de wind is iets toegenomen en komt nu venijnig om de hoek kijken. Heine trekt zijn muts nu iets verder over zijn oren en ik, die er eerst over dacht om de jas los te ritsen, laat hem nu stevig om de body zitten. We genieten nog steeds van de aantrekkelijke route over dijken en buitenwegen. In de bermen steken de voorjaarsbloemen hun kopjes omhoog en boven onze hoofden kwetteren de vogels in hun paringsdrift. Na een poos, we zijn al een flink eind op weg, gaat de vermoeidheid door een soort van ademnood opspelen en moet ik af en toe even gaan zitten of over een leuning hangen om te rusten. Het helpt niet veel, maar toch genoeg om weer even verder te komen op de weg naar de finish. Met een gevoel van opluchting komen we om kwart vóór een bij Delta Sport en over de eindstreep. Quirinus. |