Vandaag staat Alblasserdam op het programma voor een volgend probeersel. De laatste keer is het niet zo goed gegaan en moest ik na zeven kilometers ermee stoppen. Nu heb ik mij voorgenomen om in ieder geval niet te hard van stapel te lopen en mij niet door niets of niemand te laten opjutten. Volbrengen staat er in het vaandel en de tijd doet er niet toe. Dus om kwart over acht pik ik Heine op en in een kwartiertje rijden we naar de startplaats bij de voetbalkantine van “Oud Alblas”. Wij zijn lang niet de eersten, maar er is nog plek genoeg om een plaatsje voor de auto te vinden. In de kantine ontvang ik een warm welkom van de vele vrienden en bekenden die ik hier ontmoet. Met Heine ben ik overeengekomen dat we inschrijven op de 15 km en mocht ik er moeite mee krijgen dat ik dan terug ga vallen op de 10 km. En na nog een praatje met deze en gene gaan we om negen uur naar buiten en lopen achter de meute aan naar de Vinkenpolderweg om aan het echte werk te beginnen. Het is een wat sombere zaterdagochtend en boven onze hoofden hangt een dik wolkendek. Maar volgens de weerman kunnen we nog een zonnetje tegemoet zien. En inderdaad, niet lang erna breekt de zon door en maakt de wereld om ons heen een stuk vrolijker. Ondanks mijn voornemen om het rustig aan te doen, lijken we toch flink door te stappen, want menigeen laten we achter ons op onze tocht door het polderlandschap. Het is al gauw duidelijk dat we de kant van Kinderdijk met de molens opgaan. We verheugen ons erop, want ook al zien we deze monumenten bijna dagelijks, het is telkens weer een wonderlijk schouwspel om deze wat simpele bouwconstructies met hun majestueuze wieken van dichtbij te bekijken. Vooral als deze wieken door de wind voortgedreven door de lucht slaan. Geen wonder dat dit wereldwijd bekend staande typisch Hollandse gebeuren zoveel bezoekers uit alle hoeken van de aardbol trekt. Wij volgen de voorgeschreven en met pijlen aangegeven route en komen uit bij het bekende café 'de Klok' om daar een moment van rust te nemen. Hier zijn we min of meer halverwege en op de afstand waar ik het verleden week liet afweten. Nu voel ik van vermoeidheid nog geen spoor en geniet met volle teugen van een heerlijk glas thee, terwijl ik links en rechts met de andere bezoekers een praatje maak. Als Heine, die steeds als een schaduw mij vergezelt, zijn glaasje cola tot de laatste druppel geleegd heeft, stappen we op en gaan we verder op onze tocht. We vervolgen de Molenstraat en gaan verderop rechtsaf het Molenpad in de richting van de molens op. Hier is het dat we verschillende, voornamelijk Aziatische toeristen tegenkomen. Door hun geringere lengtes vallen zij met de molens zo dichtbij dubbel op. Druk gebarend en allerlei onverstaanbare klanken uitstotend kijken zij mij met mijn oranje petje verwonderd aan en het mankeert er nog aan dat zij mij hierover aanspreken. Hoewel Heine met zijn ijsmuts op en skihandschoenen aan in mijn ogen meer opzien baart, wordt hij nauwelijks bekeken. Intussen lopen we wel door en komen na een poosje weer op de West Kinderdijk terecht en zien in de verte de brug over de Noord hoog boven alles uitsteken. Nog geen uur na ons vertrek uit 'de Klok' komen we bij de tent van 'Wandelsport Dordrecht' waar we onze munt kunnen inleveren voor een Kerstkoek. Tegelijkertijd steken we onze benen even onder tafel en begroeten de andere wandelaars die hier ook even verpozing zoeken. Na een twintigtal minuten gaan we verder op onze tocht, volgen de wandelaars door het natte bosje en lopen het laatste stuk straat in en straat uit om te kwart over één in de kantine terug te zijn en ons af te melden. Gelukkig is het ditmaal goed afgelopen en dat geeft de burger weer moed voor een volgende keer. Quirinus |